Połowa mojego życia jest zasłonięta grubą czarną opaską. Nic dziwnego, w
dzisiejszych czasach prawie wszystko co widzimy i słyszymy jest
propagandą. Jestem osobą potrafiącą zapamiętać każdy przedmiot, pokój a
także miejsce. Moje oczy są zasłaniane zawsze gdy mam czegoś nie
pamiętać. Może gdyby moi rodzice żyli to wszystko wyglądałoby inaczej,
chodź w to wątpię. Ten świat byłby i tak miejscem, w którym roi się od
szyderców i zła.
***
Obudziłem się w kremowym pokoju, chwile zastanawiałem się co ja tu
robię, ale po chwili uświadomiłem sobie co się stało. Zostałem
przeniesiony, nie zastanawiając się długo wstałem i rozejrzałem się po
pokoju. Powiem wam szczerze, że zaszaleli. W pokoju znajdowało się
dwuosobowe łóżko koloru czarnego, na którym rozłożona była biało-czarna
pościel. W prawym koncie znajdowała się rozsuwana szafa z trzema
komorami. Natomiast w lewym biurko, nad którym wisiał zegar ścienny
wskazujący godzinę 15.30. Moją uwagę przykuło okno z szerokim parapetem,
bez zastanowienia podszedłem i usiadłem na nim wpatrując się w widoki
za oknem. W oddali zauważyłem lasek, spojrzałem jeszcze raz na biurko i
zauważyłem na nim mojego iphone'a. Jak zawsze wyjęta karta SD i Sim. Na
szczęście zostały na nim wszystkie aplikacje. Otworzyłem aplikacje
śledzącą moje Kawasaki, i co się okazało? Tak było tutaj, iskierki
zagrały mi w oczach. Spojrzałem na swój strój, brudny i rozdarty
gdzieniegdzie. Przesunąłem drzwi szafy, tak jak się spodziewałem były
tam rzeczy na zmianę. Ubrałem szybko czarne dżinsy oraz czarną bluzę z
białymi napisami. Po tych czynnościach podszedłem do drzwi, zauważyłem
obok nich jeszcze jedne pewnie prowadzące do łazienki. Nacisnąłem
klamkę, spodziewałem się, że będą zamknięte, a tu proszę otwarte.
Wyszedłem na korytarz pełen od drzwi oznaczonych różnymi liczbami,
obejrzałem się za siebie, na moich widniała liczba 130. Szedłem tam
gdzie prowadziła mnie apka, zdziwił mnie brak żywej duszy. Nigdzie nie
było widać człowieka, w sumie to i dobrze, rozglądałem się po tym
miejscu, było tu dużo korytarzy i gdzie nie gdzie brak oznakowanych
drzwi musiały to być miejsca bardziej ważne. Wreszcie dotarłem zdjąłem
czarną płachtę z ścigacza i zająłem się blokadami kół. Parę lat na ulicy
nauczyło mnie jak to się robi i po chwili zielono-czarna „bestia” była
wolna. Kluczyki były w stacyjce, kask na kierownicy, co tu się
zastanawiać trzeba jechać. Pędziłem przez las z tym uczuciem kiedy
wsiadłem na tą maszynę po raz pierwszy. Przez małe zagapienie wjechałem
na korzeń i straciłem równowagę upadając. Odchyliłem mocno głowę do
tyłu, tak tego mi brakowało. Nie zwróciłem uwagi na to, iż zrobiłem
dziurę w spodniach i to, że jestem cały brudny od piasku. Wstałem i
ruszyłem dalej, gdy przejechałem już spory kawałek poczułem głód i
zmęczenie. Nic dzisiaj nie jadłem i szybko wyczerpałem organizm jazdą.
Zobaczyłem godzinę na telefonie dochodziła 18. Westchnąłem poprawiłem
Kask i zawróciłem, spytasz się pewnie dlaczego? Masz szanse uciec hello?
Odpowiem ci, znajdą mnie najszybciej jak potrafią, Kawasaki jest
zarejestrowane a szkoda mi tej „zabawki”. Będzie jeszcze dużo okazji na
ucieczkę. Zapamiętałem bezbłędnie całą drogę, tuż przed budynkiem
zeskoczyłem z maszyny i wprowadziłem ją bezszelestnie do budynku.
Zablokowałem koła i przykryłem ścigacz płachtą zostawiając kluczki w
stacyjce. Kierowałem się do pokoju 130, gdy wpadłem na jakąś
dziewczynkę.
<Bianca?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz